มีแบงค์ 20 ไหม?
เธอคิดว่ามันซื้ออะไรได้?
ลองสมมุติดูว่าอีกห้าปีข้างหน้า
แบงค์ 20 ในมือเธอจะซื้ออะไรได้ ?
ยังซื้อกล้วยทอดอยู่ได้ไหม?
หรือมูลค่าไม่พอกล้วยทอดแล้ว ?
แล้วเธอล่ะ ..
อยากเป็นแบงค์20 ใบนั้นไหม?
แบงค์ 20 ที่ไม่สามารถซื้อกล้วยทอดได้ …
………
สามวันที่ผ่านมา ได้มีโอกาสมาฝึกอบรม พอดีมันใกล้กับที่ทำงานเดิม และจำได้ว่า หน้าปากซอยที่ทำงานเดิม มีกล้วยทอดอร่อยมากเจ้าหนึ่ง ก็เลยกลับไปซื้อ (อย่าขัด นานๆกินของทอดทีน่ะ)
“ป้าจ๋า กล้วยทอดถุงนึง”
“สามสิบบาทจ้ะ”
นี่มือชะงักทันที …
“เดี๋ยวสิ เมื่อก่อนยี่สิบนะ”
“แหม เมื่อก่อนนี่กี่ปีมาแล้วล่ะหนู?”
นิ่ง นึก นาน ..
“อือ … ห้าปีมั้งฮะ”
“โอ้ย มันก็ต้องขึ้นราคาแล้วสิลูก”
ยื่นแบงค์ยี่สิบ และเหรียญสิบบาทให้
“ขอบคุณนะฮะ”
แล้วก็หยิบกล้วยทอดมากิน
เท้าก็เดินกลับไปที่สถานที่ฝึกอบรม
ในหัวก็นึกถึงเรื่องเมื่อห้าปีที่แล้วที่เกิดกับเจ้ …
…….
“สวัสดีหมอ โรงพยาบาลเราไม่ต้องการหมอแล้วนะ”
อาจจะเช้าเกินไปก็ได้ เจ้เลยมึนๆ ตั้งตัวไม่ทัน ยังทำหน้ามึนๆ งงๆโง่ๆใส่ผู้อำนวยการอยู่ จนเขาต้องพูดย้ำอีกครั้งนั่นแหละ สติถึงกลับมาอยู่กับตัวอีกครั้ง
“หา .. ไม่ต้องการผมแล้ว?”
“ใช่ครับ ตามนั้นครับหมอ”
“เอ่อ .. ทำไมอ่ะครับ?”
“ลดขนาดแผนกครับหมอ”
“… เอ่อ แล้วผม? ”
“ขอบคุณคุณหมอที่เคยร่วมงานกับเรานะครับ”
จบง่ายดี ไม่ต้องมีถามอะไรต่อ เอาวะ ไม่โทษใคร business is business อ่ะเนอะ เขาเป็นองค์กรธุรกิจทำกำไร เราเป็นส่วนหนึ่งของห่วงโซ่เท่านั้น ตกงานก็หางานใหม่แล้วกัน
หยิบคอมพิวเตอร์มาเปิด ได้เวลาอัพเดทประวัติการทำงาน เจ้เปิดไฟล์ประวัติการทำงาน เตรียมพิมพ์ข้อความอัพเดทเพิ่ม มองอ่านข้อความบนหน้าจอแล้วเจ้ก็นิ่ง
หนึ่งนาที
สามนาทีผ่านไป
แล้วก็ห้านาทีผ่านไป
จนเกือบสิบนาทีเข้าไปแล้ว
เจ้ก็ยัง มองหน้าจออย่างเดิม
มือแทบไม่ได้กระดิก ไม่ได้พิมพ์อะไร
เพราะ มัน ไม่ มี อะไร จะ พิมพ์ ลง ไป เพิ่ม
นอกจากวุฒิที่จบ
นอกจากวุฒิเฉพาะทางที่ได้
และบรรทัดสุดท้ายที่ว่า “ทำงานที่ รพ xxx 3 ปี”
เจ้ ไม่ มี อะไร เพิ่ม ให้ ตัวเอง เลย …
เรียนเพิ่ม ? ไม่มี อบรมเพิ่ม ? ไม่มี
อบรมหลักสูตรอื่นนอกจากหมอ ? ไม่มี
ไม่มี ไม่มี ไม่มี อะไรเลยสักอย่าง
ตอนแรกในหัวมีความโกรธนะ
ตอนแรกในหัวมันเต็มไปด้วยคำถาม
“ทำไม โรงพยาบาล ทำแบบนี้ กับเรา?”
ตอนนี้ความโกรธค่อยๆหาย
ตอนนี้คำถามค่อยๆเปลี่ยนไป
“ทำไม เรา ทำ กับ ตัว เรา แบบนี้ ?”
ไอ้โกรธน่ะ โกรธอยู่
แต่เปลี่ยนมาโกรธตัวเองแทน
นี่เราปล่อยเวลาให้ผ่านตัวเองไป 3 ปี ตื่นเช้ามาทำงาน เลิกงานกลับบ้าน กินข้าว สุดสัปดาห์สนุกสนานกับเพื่อน นอนยาวๆ บางเดือนลาไปเที่ยว แล้วก็กลับมาทำงานใหม่ ปล่อยไปแบบนี้ …
เคยมีคนบอกว่า ถ้าคุณไม่รู้จักแหย่เท้าออกมาจากคอมฟอร์ตโซนเสียบ้าง สักวัน จะมีคนมาเตะคุณออกจากคอมฟอร์ตโซนเอง … นี่ล่ะมั้ง จังหวะโดนเตะที่ว่า
หลังจากนั้นเป็นต้นมา เจ้เปลี่ยนการใช้ชีวิตทุกอย่าง หาหลักสูตรเรียนเพิ่มเติม ทั้งทางการแพทย์ และสายงานอื่น (ที่มาเรียน 3 วันนี้ก็เรื่องสายงานการบริหารงานคุณภาพของโรงพยาบาล) เพื่อสร้างเส้นทางอาชีพให้หลากหลาย
ทำยังไงก็ได้ ให้เรามีคุณภาพมากขึ้น
ทำยังไงก็ได้ ให้เราเก่งขึ้นในทุกๆวันที่ตื่นมา
ทำยังไงก็ได้ ให้เราหางานใหม่ได้ ถ้าโดนถีบอีก
เธอ จ๋า …
เราก็เหมือนแบงค์ 20 นี่แหละ
วันนี้แบงค์ 20 ในมือของเธอ
อาจจะพอซื้อกล้วยทอดมากินได้
แต่ในอีก 4-5 ปีข้างหน้า
ถ้าเธอยังคงเป็นแบงค์ 20 ใบเดิม
เธอจะซื้อกล้วยทอดไม่ได้อีกแล้วนะเธอ
มันคือ ธรรมชาติของชีวิต
มันคือ ความเป็นไปของโลก
มันคือ ธรรมดา ปกติ ของสังคม
อย่าไปโกรธใคร ถ้าค่าเราเท่าเดิม
แล้วไม่มีคนมาเลือกเราไป
เธอคงไม่อยากเป็นแบงค์ 20 ใบเดิม
ที่ซื้อไม่ได้แม้กระทั่งกล้วยทอดในอนาคตใช่ไหม?
ถ้าไม่ นั่นแหละคือเหตุผล ที่เราต้องพัฒนาตัวเองในทุกวันๆ ที่เราต้องเพิ่มมูลค่าตัวเองในทุกๆปี เพราะหากเธอต้องมานั่งหน้าคอมแล้วอัพเดท CV อีกทีเหมือนเจ้
เธอจะได้ไม่ต้องนั่งอึ้ง นิ่ง
แล้วพิมพ์แค่ประโยคที่ว่า
ทำงานที่บริษัท xx จำนวน xx ปี
ประสบการณ์อย่างเดียว มันก็ดีนะ
แต่เธอก็รู้นี่นา … ว่ามันคงไม่พอ
สวัสดีเย็นวันศุกร์ก่อนหยุดยาว
TGIF นะคะ 🙂
Source: https://www.facebook.com/1516491321936268/posts/2213715088880551?s=100000283618495&sfns=mo
